Nieuws artikelen EMS

Sprekende stilte

Sprekende stilte

Sinds Corona is het in ons dorp rustig op straat geworden, zelfs op zondag en dat wil wat zeggen. Uitzonderingen bevestigen natuurlijk weer de regel en terwijl de stilte soms bruusk doorbroken wordt door een aantal motoren, dat plotseling met bulderend geraas uit het niets komt opdoemen, vraag ik mij af, waarom sommige mensen het blijkbaar zo nodig hebben, om zoveel aandacht te willen trekken. Ze doen mij denken aan pubers, die als kinderen maar weinig liefde hebben ontvangen en die daarom nog steeds om aandacht roepen. Die gedachte stemt mij mild en verdraagzaam, wat niet zeggen wil, dat ik er gelukkig mee ben.   

Ook God roept mensen en vraagt om onze aandacht – maar nooit schreeuwend en dwingend of met bulderend geraas. God roept in de stilte, zoals ook blijkt in het wondermooie roepingsverhaal van Elia. Vandaag op Roepingenzondag bidden wij nog steeds om roepingen – roepingen zijn er genoeg, alleen antwoorden zijn soms schaars. En dat is heus geen kwade wil, maar hoe vaak wordt Gods roepstem niet overstemd door zoveel bulderend geraas om ons heen. Jammer eigenlijk, want een leven als priester of religieus kan iemand intens gelukkig maken.

Toch is het stiller geworden sinds Corona. En bij alle tragiek, die Corona met zich mee brengt, kunnen wij die stilte alleen maar als kans en uitdaging verstaan. Maak het eens stil bij jezelf, om te luisteren naar hen, die zo vaak overstemd worden: zieken, eenzamen, hulpbehoevenden. Juist zij verdienen al onze liefde en aandacht, ook al schreeuwen zij meestal niet. Bel eens op, stuur eens een kaartje, laat merken dat je aan hen denkt. En maak zo die roeping waar, die God ons toevertrouwt.

Uw pastoor Rick van den Berg